هڪ اهڙي صورتحال جنهن ۾ ڪو ملڪ پنهنجي وجود جي بقا لاءِ ڪنهن به قسم جي ٻاهرين مدد، امداد يا تعاون جو محتاج نه هُجي ۽ پنهنجي روزاني زندگيءَ جو ڪاروهنوار هلائڻ لاءِ ٻئي ڪنهن تي نه ڀاڙي. ان صورتحال سان لاڳاپيل ملڪ کي مڪمل سياسي خودمختياري حاصل ٿئي ٿي. ان حوالي سان بين الاقوامي لاڳاپن ۾ هر ملڪ پنهنجو معاشي پاليسيون وقت ۽ حالتن مطابق جوڙي ٿو. جيڪڏهن ملڪ ”الف“ کي ملڪ ”ب“ کان شيون برآمد ڪرڻ جي لاءِ حالتون اجازت نه ٿيون ڏين، ته ملڪ ”الف“ ملڪ ”ب“ کي اهڙي اڳڀرائيءَ کان منع ڪري ڇڏيندو. پر جهڙي طرح سان جديد تجارتي نظام جڙيل آهي، ان مطابق جيڪڏهن ملڪ ”الف“ طرفان انڪار جي صورت ۾ ملڪ ”ب“ معاشي طور تي مشڪل جو شڪار ٿي سگهي ٿو. جنهن جي نتيجي ۾ علائقائي سطح تي عدم استحڪام جا خطرا رهن ٿا. انهيءَ صورتحال کي سامهون رکندي جديد معاشي نظام جو نظريو ”سيلف سفيشنسي “جي تصور کي رد ڪري ٿو. جيتوڻيڪ اها حقيقت آهي، ته خود ڪفالت يا پاڻ- پرائپ جو عمل خراب حالت (مثال طور جنگ) ۾ ڪنهن ملڪ جو ڳيجهو ٿي وڃڻ کان بچائي ٿو، پر جديد تجارتي نظام ۾ اجتماعي رعايتن ۽ ڀلائيءَ وارين خوبين هجڻ ڪري ، دنيا جون قومون هڪٻئي تي ڀاڙڻ جي حوالي سان مجبور آهن. ڇاڪاڻ جو اهو عمل سندن وچ ۾ لاڳاپن ۾ اعتماد سازيءَ جي عنصر کي وڌائي ٿو. اهو ئي سبب آهي، جو بين الاقوامي تعلقات جي ماهرن ”خود ڪفالت“ واري تصور کي ’اوجهڙ ۾ رهڻ واري عمل‘ سان ڀيٽيندي ان کي ڪنهن به رياست لاءِ هاڃيڪار قرار ڏنو آهي